بر زانـوی تنهـایی ام دارم سـرت را            با گـریه می بیـنم غـروب آخـرت را

من التـماس لحـظـه های درد هـستـم            آیا نگـاهی می کنی دور و برت را؟

دست مرا بستند و پشتم را شکـستـند            می بینی آیا حال و روز حیدرت را؟

حالا که روی پای من از حال رفتی            فهمیده ام اوضاع و احوال سرت را!

پروانه حرف عشق را هرگز نمیزد            می دید اگر یک مشت از خاکسترت را

افـتــاده ام پـشـت درِ قـفـل نـگـاهـت            واکن دوبـاره چـشمهـای نـوبـرت را

بر زانـوی تـنـهـایی خود سر گذارم            وقتی نـدارم بر سـر زانـو سـرت را